MULTI CULTI CLUB

Nie będę się tu rozwodzić nad teologicznym uzasadnieniem zakrywania twarzy przez muzułmanki (czy też jego brakiem). To odrębny temat. Skupię się jedynie na przedstawieniu różnych strojów noszonych przez muzułmańskie kobiety. Albowiem w świecie hidżabów, niqabów, chimarów, kwefów, czadorów i burek łatwo się pogubić…

Shayla to rodzaj długiego szalika, udrapowanego na głowie. Jego dłuższy koniec jest zarzucany na plecy, tak by przykrywał dekolt. Podobnie al-amira, której dłuższy koniec nie opada jednak swobodnie na plecy, a oplata szczelnie głowę.

Chimar / khimar to duża chusta lub okrycie zasłaniające włosy, szyję i klatkę piersiową. Nie zakrywa jednak twarzy. Kończy się tuż nad talią. Wraz z dopasowaną kolorystycznie spódnicą stanowi strój, którego muzułmanki używają do modlitwy oraz podczas pielgrzymki do Mekki. Tureckim odpowiednikiem chimar  jest czarczaf.

Hidżab (dosł. kurtyna, zasłona) to określenie, pochodzące od słowa haja, czyli skromność. Tradycyjnie oznacza muzułmański skromny sposób ubierania się – zarówno kobiecy jak i męski. Obecnie znacznie częściej używa się go jako synonimu noszonej przez kobiety chusty – kwadratowej, zakrywającej włosy, uszy i szyję, jednak nie ramiona i twarz.

Czador to tradycyjny strój noszony przez kobiety w Iranie. Ma kształt połówki dużego koła z materiału, nie ma otworów na ręce i jest utrzymywany na ciele za pomocą rąk lub zębów, lub przez owinięcie końcówek czadoru wokół pasa. Obecnie czarny jest jedynym akceptowanym kolorem czadoru, choć w przeszłości można było spotkać wersje kolorowe.

Dżilbab to płachta materiału, która przykrywa całe ciało, zwykle nakładana na ubranie. Powinien on zakrywać nos i klatkę piersiową i prawie całą twarz. Oczy mogą zostać odkryte. Niektóre kobiety decydują się dodatkowo na długie czarne rękawiczki, więc ich ręce są również zasłonięte. Dziś bardziej popularna jest abaja – szeroki, luźny płaszcz bez rękawów.

Można je nosić z niqabem – zasłoną na twarz, obejmującą wszystko, ale nie oczy. Istnieją dwie formy niqabu: połowiczny (chusta owijana dookoła głowy, pozostawiając odkryte czoło i oczy) oraz całkowity (zasłona całkowicie zakrywająca twarz z otworkami na oczy). Kobiety noszące niqab są określane arabskim wyrazem munaqqabah (l. mn. munaqqabāt).

Jaszmak, yashmac lub yasmak to turecki rodzaj nikabu. W przeciwieństwie do zwykłej zasłony, jaszmak zawiera w sobie dwie części drobnego muślinu, welon na głowę oraz zasłonę na twarz w jednym,  jeden zawiązany pod nosem, a drugi zawiązany na czole. Jaszmak może również zawierać kawałek czarnego włosia dołączone blisko do świątyń i opadającym jak markizy na pokrycie twarzy, czy może to być zasłona pokryta kawałkiem koronki, z szczeliną na oczy, zawiązane z tyłu głowy za pomocą łańcuchów i niekiedy przytrzymywane małym kolczykiem złotym w nosie.

Kwef, czarczaf, jaszmak to zasłona na twarz. Słowo pochodzi z języka francuskiego: „coiffe” oznacza czepek, nakrycie głowy.

Burka, podobnie do niqabu, zasłania całą głowę oprócz małego obszaru wokół oczu. Tak zwana pełna burka lub burka afgańska to strój zakrywający całe ciało, w tym również oczy, które są zakryte siatką umożliwiającą widzenie. W czasie rządów talibów w Afganistanie, burka była obowiązkowym strojem. Kobiety w niektórych społeczeństwach muzułmańskich są zobowiązane do noszenia burki na skutek konserwatywnego sposobu odczytywania idei hidżabu w Koranie. Wymagania co do hidżabu są interpretowane bardzo różnie w zależności od kultury.

Początkowo burki były wyznacznikiem klasy wyższej. Zostały wprowadzone w Afganistanie za czasów króla Habibullaha (panował w latach 1901–1919), który kazał dwunastu kobietom ze swojego haremu nosić je, kiedy opuszczały pałac, by nie kusiły innych mężczyzn swoim wyglądem. Były one szyte z delikatnego jedwabiu, haftowane, a córki króla nosiły nawet burki haftowane złotymi nićmi. W latach pięćdziesiątych burki rozprzestrzeniły się na cały Afganistan, jednak wciąż głównie wśród bogatych.

W 1959 książę Daud, ówczesny premier rządu, pokazał się publicznie podczas święta narodowego z żoną, która nie miała na sobie burki. Przekonał także brata i innych ministrów, by także pozwolili swoim żonom chodzić bez burki. Stroje te trafiły do służących i pomocy domowych i tym samym burka stała się symbolem statusu wśród ubogich. Książę Daud wprowadził w 1961 r. zakaz noszenia burki przez kobiety piastujące publiczne stanowiska, te jednak stale ryzykowały, że mogą zostać zaatakowane przez fundamentalistów i oblane kwasem lub postrzelone. Kiedy Talibowie przejęli władzę w Afganistanie nakazali wszystkim kobietom nosić burki. Gdy w 2001 ich reżim został obalony, zakaz został zniesiony, jednak wciąż wiele kobiet bało się wychodzić na ulice bez burki.

Burka chalidżi to odmiana burki noszonej przez niektóre kobiety w regionie Zatoki Perskiej. Przybiera ona różne style i kroje, zawsze jednak pozostawia otwór na oczy.

Boshiya, bushiyyaah czy ghatwa to rozpowszechniony w krajach Zatoki Perskiej rodzaj welonu, czarnej zasłony obejmującej całą twarz, noszonej z abają lub innym okryciem wierzchnim. Zwykle wykonana z przezroczystej gazy.

 

 

Tagi: islam, moda muzułmańska