Alif Lam Mim, Kaf Ha Ja Ajn Sad… – zaszyfrowany przekaz Koranu?
Niektóre sury w Koranie rozpoczynają się pojedynczymi literami, które nie tworzą żadnego logicznego ciągu, nie można z nich złożyć słowa i zdają się pozbawione sensu. W islamie określa się je jako „święte litery”.
Tego rodzaju sury rozpoczynają się pojedynczą literą (sury „Nun”, „Pióro” i „Kaf”), dwiema literami („Ja Sin”, bądź „Ta Ha”), są wreszcie takie, które mają na początku 3, 4 a nawet 5 liter. Te litery-symbole są charakterystyczne tylko dla Koranu i nie ma innej księgi objawionej, której rozdziały zaczynałyby się w ten sposób.
Muzułmanie wierzą, że mają one jakieś tajemne znaczenie. Od nazw tych liter zaczęto nawet tworzyć imiona. I tak np. od liter „ya” oraz „sin” powstało imię Yassin, od „ta” i „ha” – Taha. Ale co one oznaczają? To pytanie nurtuje wyznawców islamu od wieków.
Teoria szyfryzacji treści mistycznych
Niektórzy uważają, że litery–symbole stanowią pewien szyfr używany w relacji „mówca” (Bóg) – „słuchacz” (Prorok). Bóg przekazywał Prorokowi nauki, które niekiedy przewyższały poziom intelektualny zwykłych ludzi i wykraczały poza granice ich pojmowania. Dlatego zostały zakodowane w literach-symbolach. Szyfr ma zatem chronić je przed osobami trzecimi. Może po to, by nie zostały one błędnie zinterpretowane i wykorzystane w złej wierze.
Podobnie jak w innych alfabetach (grecki, hebrajski, ormiański) tak i w arabskim literom alfabetu przyporządkowana była odpowiednia wartość liczbowa. Można zatem doszukiwać się w literach-symbolach również ukrytych znaczeń numerycznych.
Teoria imion Koranu
Inna teoria mówi, że są to imiona Koranu lub nazwy sur, na początku których znajdują się litery. Sura „Krowa” podobnie jak 13 innych sur rozpoczyna się literami alfabetu, które nie tworzą żadnego konkretnego słowa. Wedle tej teorii nazwa sury „Krowa” to występujące w jej pierwszym wersecie „Alif. Lam. Mim”. Znajdujące się na początku sury „Ta Ha” litery dały nazwę tej surze.
Kilka lat temu pewien Egipcjanin przedstawił teorię, która szybko obiegła cały świat. Dokonał on obliczeń, które dowodzą, że litery–symbole znajdujące się na początku sury są częściej używane niż inne litery tworzące jej tekst. Np. w surze „Krowa” litery Alif, Lam i Mim odgrywają większą rolę niż inne.
Teoria przysięgi
Istnieje również pogląd, że litery–symbole to forma przysięgi. Koran przysięga na różne przejawy aktu stworzenia: Słońce, Księżyc, gwiazdy, dzień, noc, duszę człowieka. Tak samo składa przysięgę na litery alfabetu: „na Alif, Lam, Mim”. Przysięgając na Księżyc i Słońce, drzewo oliwkowe i figowe, dzień i noc, Koran potwierdza prawdziwość tego, co zostało w nim zapisane. A alfabet odgrywają kluczową rolę w kulturze i cywilizacji ludzkiej. Zna go tylko człowiek i bez niego Koran nie mógłby zostać spisany.
Teoria wywyższenia Koranu
Istnieje również teoria, że litery–symbole wskazują na niezwykłość Koranu. Litery alfabetu to określone głoski, które stanowią „materiał” do budowy słów. Takim materiałem dysponuje każdy z nas, mimo to nie wszyscy potrafimy wygłaszać równie szlachetne treści. Z maleńkich głosek da się stworzyć coś niesamowitego. Zarówno proza jak i poezja zostały „utkane” z tego samego materiału, a jednak między nimi istnieje ogromna różnica.
A jeśli pozostajecie w wątpliwości
wobec tego, co zesłaliśmy naszemu słudze,
to przynieście surę podobną do tego.
(sura: Krowa, aja: 23)
Koran zwraca się do nas z takim przesłaniem: Święta Księga nie powstała z innego „materiału” abyście nie mówili, że posiadając taki „materiał” moglibyście stworzyć coś na podobieństwo tej Księgi. Dysponujemy zarówno surowcem, jak i narzędziami niezbędnymi do jej stworzenia. Mimo to nie potrafimy stworzyć nic na jej miarę. Ten właśnie fakt wyraża niezwykłość Koranu. Słowa jego powstały dzięki pośrednictwu niepiśmiennego człowieka a nikt nie może „przynieść sury podobnej do tego”.
Teoria Stwórczego Słowa
Według Koranu (podobnie zresztą jak w Ewangelii św. Jana) na początku było Słowo. A więc myśl i rozumienie, które owo słowo wyraża. Później dopiero powstała materia.
Jego rozkaz
– kiedy On chce jakiejś rzeczy –
zawiera się w słowie: „Bądź”
– i ona jest.
(sura: Ja Sin, aja: 82)
Oczywiście „słowo” nie oznacza tu dźwięku, lecz ma szersze znaczenie. Bóg umieszczając w Koranie litery–symbole manifestuje, w jaki sposób rozpoczął swe dzieło oraz że słowo i myśl są pierwotne w stosunku do materii.
Marta El Marakchi
Tagi: islam, koran, mistyka
